Bart Appeltans

Na de middelbare school ging ik interieurarchitectuur studeren, omdat…

“…ik als tiener al betoverd was door interieur en vormgeving. Terwijl mijn klasgenoten spaarden voor games of gadgets, spendeerde ik mijn zakgeld liever aan een elegante vaas of een tijdloze schaal. (lacht) Ik verslond make-overprogramma’s op de BBC – lang voor ze Vlaanderen bereikten – en doorkruiste met mijn moeder de interieurwinkels van Sint-Truiden en Hasselt, op zoek naar inspiratie voor mijn eigen knutselwerkjes. Op school boeiden mij ook Engels, marketing en reclame, en ik heb wel andere studierichtingen overwogen, maar … alles veranderde toen ik voor het eerst de architectuurschool in Diepenbeek binnenstapte. Het was alsof elke cel in mijn lichaam plots wist waar ze thuishoorde. Dat moment – de geur, het licht, de stilte vol belofte – zie ik nog altijd haarscherp voor me.”

Wat studeren in Diepenbeek zo bijzonder maakte, was…

“…de warmte die je er meteen omarmde. Geen anonieme aula’s of eindeloze gangen, maar een campus die aanvoelde als een tweede thuis — kleinschalig, hartelijk, doordrongen van die typisch Limburgse gastvrijheid. De drempel naar de docenten was laag, de betrokkenheid groot. Je kende elkaar bij naam, je werd gezien. En dan was er dat iconische gebouw, met een uitstraling die je als student haast vanzelf rechter deed lopen. Alsof je daar, in die inspirerende setting, automatisch groeide.”

Mijn favoriete plekje op de campus, was …

“zonder twijfel de ateliers. Die eilandjes van lokalen waren veel meer dan werkruimtes – ze waren onze creatieve thuis. ´s Morgens zochten we daar ons vaste plekje, tussen maquettenmateriaal, schetsrollen, laptops en koffiedampen. Daar gebeurde de magie.”

De docent die mij het meest inspireerde, was ….

“De atelierbegeleiders: Paul Clarebots, Willy Stuyck, Huub Berger, Jo Klaps en Philippe Swartenbroux. Met hen bracht je de meeste uren door – schetsend, denkend, duwend en trekkend aan ideeën. Ze leerden mij écht kijken, scherpten mijn denken aan en inspireerden. Maar bovenal: ze lieten mij geloven in mijn ontwerpende kracht.” 

Als student was ik…

“gepassioneerd, gedreven en bijzonder perfectionistisch. Ik was een creatieve strever (lacht). Ik voelde: hier zit ik op mijn plek, dit is mijn talent. Dus legde ik de lat telkens hoger. Elke opdracht werd een nieuw speelveld om mezelf opnieuw uit te vinden en te groeien als ontwerper.”

Als er één ding is dat ik aan UHasselt geleerd heb, is het…

“Leren werken in een team. Samen creëren en elkaars ideeën versterken. Feedback leren interpreteren en geven. Mensen begeleiden in een creatief proces, leer je nergens beter dan in een atelieromgeving. Later, toen ik zelf docent werd, voelde ik pas hoezeer die ervaring mij gevormd heeft.”

Hoe zou jij jouw job omschrijven in max. 5 zinnen?

“In de kern ben ik en blijf ik een ontwerper – dat is het vertrekpunt in alles wat ik doe. Vandaag ben ik geen klassieke interieurarchitect meer die louter dossiers opstelt en werven opvolgt, maar een creatieve bruggenbouwer die interieur voor een breed publiek toegankelijk maakt. Sinds mijn werk op tv heb ik ook de rol van inspirator omarmd: via boeken, programma’s en masterclasses wil ik zoveel mogelijk mensen inspireren om hun eigen plek te creëren, ongeacht hun budget, woonvorm of levensfase. Ook bedrijven begeleid ik in hoe hun interieur echt kan weerspiegelen – en voelbaar maken - wie ze zijn en waar ze voor staan. Mijn werk is vandaag veelzijdig en gelaagd, maar diep vanbinnen draait het nog steeds om dat ene simpele, maar krachtige geloof: een goed ontwerp maakt het verschil.”

Wat vind je het allerleukste / uitdagende aan die baan?

“Dat magische moment waarop alles samenvalt en het lichtpeertje aangaat – bij mij of bij de klant. Wanneer ideeën klikken, plannen op hun plek vallen en het enthousiasme tastbaar wordt. Dat vonkje van inzicht, dat gevoel dat iets begint te bewegen en te transformeren: daar haal ik mijn grootste energie uit. Dan wéét je gewoon dat het ontwerp klopt. En net omdat dat fundament zo goed zit, kan ik het daarna met een gerust hart doorgeven aan anderen om het verder vorm te geven.”

De sleutel voor succes ligt volgens mij bij…

“een flinke portie geluk, dat geef ik eerlijk toe. Ik heb nooit voor een job hoeven solliciteren; ze hebben mij altijd gebeld. Maar wat mensen vooral in mij zagen is, denk ik, mijn oprechte passie voor het vak. Dus ja: weet wat jou doet sprankelen, en durf daar voluit voor gaan. Je hoeft echt niet alle facetten van je vak te beheersen om uit te blinken. Succes zit hem niet in alles kunnen, maar in weten wat jij als geen ander kan. Zoek dat ene talent waarin jij het verschil maakt. Blijf dat voeden, blijf daarin groeien. En misschien nog dit: wees niet bang om onderweg je loopbaan bij te sturen. Soms ontdek je gaandeweg een kant van jezelf die minstens even krachtig is en die jou immens veel energie geeft. Volg dat gevoel dan. En durf springen.” 

Mocht je iets willen/kunnen terugdoen of teruggeven aan je alma mater: wat zou dit zijn?

“Onlangs was ik op een alumni-event en dat voelde als thuiskomen. Dat gebouw, die sfeer, die bruisende jonge energie – het was alsof ik er nooit ben weggeweest. In een latere fase van mijn carrière zou ik heel graag gastcolleges geven, inspiratiesessies begeleiden, studenten prikkelen met verhalen uit de praktijk. Als ontwerper doet dat contact met jonge mensen je bovendien ook goed – het houdt je scherp, fris en verbonden met wat er leeft.”